Een onvergetelijke dierencrematie
Een hondencrematorium voor Feline
Feline was ziek en ze werd steeds magerder. “Er bestaat een kans dat u haar moet laten inslapen,” zei de dierenarts. Maar op de één of andere manier wilde ik er niet aan. Mijn man was vijf jaar geleden overleden, en nu zou ik ook nog mijn hondje moeten missen? Op een dinsdagmorgen kon ze echter nauwelijks nog haar kopje optillen. Ik zag dat ze pijn had en dat het echt niet langer ging. Op dat moment koos ik voor Feline, maar mijn hart brak. De dierenarts probeerde me gerust te stellen. Ik mocht in de behandelkamer blijven, en Feline vasthouden totdat haar oogjes dichtvielen. Na afloop vroeg ze wat er met Feline moest gebeuren. Op dat moment wist ik zeker dat ik absoluut niet wilde dat Feline naar een destructiebedrijf zou worden afgevoerd. Ik nam haar mee naar huis, zelfs al wist ik niet hoe het verder moest. Thuis belde ik in tranen bij mijn buurvrouw aan, en die stelde voor om een hondencrematorium te bellen.
Een onvergetelijk afscheid
De mensen van het hondencrematorium reageerden lief en begripvol. Ze stelden meteen voor om Feline te komen halen, zodat ze kon worden begraven of gecremeerd. Ik koos ervoor om haar te laten cremeren. Na het afscheid kregen mijn buurvrouw en ik koffie en mochten we de as meenemen. Direct daarna zijn we naar de Biesbosch gereden. Samen hebben we de as van Feline uitgestrooid over de groene velden, daar waar mijn lieve hondje zo graag wandelde. Het was een onvergetelijk afscheid.